Informacje dla Pacjentów

Ubezpieczenia w NFZ – czy mam prawo do świadczeń?

eWUŚ (Elektroniczna Weryfikacja Uprawnień Świadczeniobiorców) to system umożliwiający natychmiastowe potwierdzenie Twojego prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Informacje zgromadzone w systemie eWUŚ są aktualizowane codziennie według danych otrzymywanych m.in. z ZUS i KRUS i przedstawiają prawo pacjenta do świadczeń w dniu, w którym dokonano sprawdzenia.

Aby potwierdzić prawo do świadczeń wystarczy, że podasz w przychodni, szpitalu czy gabinecie lekarskim swój numer PESEL oraz potwierdzisz swoją tożsamość jednym z wymienionych dokumentów:

dowodem osobistym;
paszportem;
prawem jazdy.

http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20090520417/O/D20090417.pdf
Pełnomocnik ds. Praw Pacjenta dostępny pod numerem 783-855-005

Choroba Parkinsona

Rehabilitacja odgrywa szczególną rolę w utrzymaniu sprawności fizycznej i niezależności funkcjonalnej pacjentów z chorobą Parkinsona. Jako terapia uzupełniająca do leczenia farmakologicznego staje się często jedną z najbardziej korzystnych dla chorego form aktywności. Ruch, wpływając na cały organizm, wpływa na prawidłowe jego funkcjonowanie. Regularne i odpowiednio dobrane ćwiczenia fizyczne mogą mieć korzystny wpływ na ogólny stan zdrowia zarówno chorych we wczesnym, jak i zaawansowanym stadium choroby.

Rehabilitacja ruchowa może opóźniać pojawienie się lub zmniejszyć nasilenie już istniejących objawów choroby, takich jak spowolnienie ruchowe, zaburzenia postawy i chodu, hipokinezja, akinezja i zastygnięcia, zaburzenia mowy i zaburzenia stanu psychicznego. Rehabilitacja w chorobie Parkinsona obejmuje różne terapie: kinezyterapię, terapię logopedyczną, terapię zajęciową, pływanie.

Usprawnianie ruchowe należy prowadzić od początku leczenia. Ruch działa jak dodatkowy lek – poprawia sprawność ruchową, zmniejsza sztywność i ból, łagodzi zaparcia, poprawia pamięć i nastrój. Ćwiczenia powinny być dostosowane do zaawansowania choroby oraz indywidualnych możliwości pacjenta (inne choroby, wiek) oraz do profilu jego zaburzeń. Należy pamiętać o bardzo chwiejnej równowadze i znacznym ryzyku upadków, dlatego trzeba wyeliminować ćwiczenia narażające na upadki. Istnieje wiele dowodów na to, że skuteczną formą terapii ruchem może być też taniec, spacery, pływanie. Szczególnie godna polecenia forma ruchu to nordic walking (chodzenie z kijkami), która angażuje wszystkie grupy mięśniowe, jest rytmiczna, a kije stanowią znakomite zabezpieczenie przed upadkami.

W Szpitalu Rehabilitacyjnym Św. Karola Boromeusza prowadzimy rehabilitację w stanach pourazowych narządu ruchu, jako kontynuację leczenia szpitalnego i ambulatoryjnego oraz rehabilitację przed i po zabiegach operacyjnych, naprawczo-rekonstrukcyjnych.

Metody rehabilitacji w stanach pourazowych: PNF, techniki tkanek miękkich, terapia manualna, OMT, McKenzie, Mulligan, Cyriax, FDM, kinezjotaping i inne.

Fizykoterapia:

elektroterapia: jonoforeza, DD, ID, galwanizacja, prądy TENS, KOTZA, ultradźwięki, ultrafonoforeza;
leczenie polem elektromagnetycznym: magnetronik (głównie w leczeniu zrostu opóźnionego w złamaniu kości);
światłolecznictwo: naświetlanie promieniami IR, UV, Sollux – miejscowe, światło spolaryzowane, laseroterapia;
hydroterapia: masaże wirowe, kąpiele.
Pacjenci mają dostęp do lekarza rehabilitacji, neurologa oraz fizjoterapeutów.
Wynikiem zabiegów jest poprawa zakresu ruchu w stawach, niwelacja przykurczów pourazowych, zwiększenie siły mięśniowej, ustąpienie bólu przy ruchach w stawach, poprawa lokomocji i czynności, poprawa uwapnienia kości w przypadku opóźnionego zrostu złamań kości i zmniejszenie obrzęku w przypadku algodystrofii pourazowej.

Świadczenia są płatne w formie Ośrodka Dziennego Rehabilitacji oraz Turnusów Stacjonarnych.

Aby skorzystać z tej formy leczenia odpłatnego, należy zgłosić się do Izby Przyjęć Szpitala Św. Karola Boromeusza.

„Ruch zastąpi prawie każdy lek, podczas gdy żaden lek nie zastąpi ruchu”.
Wojciech Oczko / Ocellus – doktor medycyny i filozofii, nadworny lekarz królów polskich: Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy

Anatomia kręgosłupa
Kręgosłup to 33 lub 34 kręgi zbudowane z trzonów kręgowych, łuków wyrostków, połączone krążkami międzykręgowymi oraz stawami międzywyrostkowymi. Kostne elementy kręgosłupa oraz dyski międzykręgowe utrzymywane są przez więzadła kręgosłupa. Kręgosłup w warunkach prawidłowych posiada naturalne krzywizny: lordozę lędźwiową i szyjną (wypukłością skierowane do przodu) oraz kifozę piersiową (z wypukłością w kierunku przeciwnym). Krzywizny spełniają rolę amortyzatora, redukują siły działające osiowo oraz istotnie wpływają na wytrzymałość kręgosłupa. Przy prawidłowo wykształconych krzywiznach, kręgosłup jest przynajmniej dziesięciokrotnie bardziej wytrzymały niż kolumna prosta. Krążek międzykręgowy stanowi połączenie kręgów pomiędzy ich trzonami. W każdym krążku wyróżniamy: pierścień włóknisty, jądro miażdżyste oraz blaszki graniczne.

Przyczyny bólów kręgosłupa
Niewłaściwa budowa fizjologiczna ciała czy kręgosłupa, mało aktywny tryb życia, a także uraz lub choroba mogą powodować znaczne zmniejszenie przestrzeni międzykręgowych, co prowadzi do ucisku przemieszczonego jądra miażdżystego wewnątrz krążka międzykręgowego (dysku) – najczęstszej przyczyny bólów kręgosłupa.

Skumulowane czynniki ryzyka: siedząca praca i brak ruchu powodują osłabienie mięśni i wiotczenie więzadeł odpowiedzialnych za utrzymywanie prawidłowej postawy i redukowanie obciążeń kręgosłupa. W efekcie tego coraz większe siły działają na struktury kręgosłupa, przybliżając nas coraz bardziej do poważnych uszkodzeń w jego obrębie i powodując zwiększanie się dolegliwości bólowych.

Rodzaje bólów kręgosłupa
Ogólnie rzecz biorąc, bóle kręgosłupa dzielimy na bóle specyficzne (jednostka medyczna np.: dyskopatia, uraz, złamanie kompresyjne, zmiany zwyrodnieniowe, osteoporoza, guzy, itp.) i bóle niespecyficzne (pacjent odczuwa ból, ale w badaniu i diagnostyce nie stwierdza się u niego żadnej choroby ani dysfunkcji – dolegliwości są wynikiem przeciążeń wynikających z trybu życia i indywidualnych predyspozycji). Bóle dzielą się też na te związane z czasem trwania: bóle ostre, podostre i przewlekłe.

Diagnostyka
Przede wszystkim należy udać się do lekarza specjalisty rehabilitacji, ortopedy lub neurologa, który zbada Cię, zleci odpowiednią diagnostykę (RTG, MRI, tomografia), przeprowadzi wywiad i testy funkcjonalne, które pozwolą ocenić aktualny stan pacjenta, stopień dysfunkcji, pomogą dobrać odpowiednie sposoby leczenia i ćwiczenia oraz dokonać oceny postępów terapii. Najważniejsze kwestie, na które lekarz szuka odpowiedzi to:

– Gdzie jest źródło bólu? – mięśnie, stawy, nerwy.

– Co jest przyczyną bólu? – uraz, przeciążenie, stan chorobowy, tryb życia.

Na tej podstawie planowane jest adekwatne leczenie lub usprawnianie fizjoterapeutyczne.

8 najskuteczniejszych zabiegów fizjoterapeutycznych na ból kręgosłupa
Tylko niewielki procent pacjentów z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa jest kierowany na zabieg operacyjny. Zdecydowana większość może jeszcze być leczona zachowawczo, tzn. przyczyny bólu są likwidowane dzięki pracy fizjoterapeuty z pacjentem (terapia manualna, kinezyterapia, fizykoterapia) i samodzielnej aktywności pacjenta w domu (kinezyterapia – leczenie ruchem).

Najważniejszym celem, do którego dążą pacjent i terapeuta, jest usunięcie bólu i wyeliminowanie jego nawrotów, co bezpośrednio ma związek z profilaktyką chorób i dysfunkcji układu ruchu.

1. Terapia manualna
Polega na korygowaniu wadliwych ustawień na stawach międzykręgowych i w konsekwencji zmniejszenie ucisku na struktury nerwowe rdzenia kręgowego i uwolnienie pacjenta od bólu. Do zalet terapii manualnej należy skrócenie czasu leczenia, szybki powrót do pełnej sprawności, uniknięcie przewlekłej farmakoterapii oraz jej skutków ubocznych. Jest metodą nieinwazyjną i bezbolesną, o ile wykonywana jest przez kompetentnego terapeutę i w odpowiednich pozycjach. W terapii manualnej niezwykle ważna jest współpraca pacjenta z terapeutą, ponieważ to od niej zależy samopoczucie po zabiegu. Do 3-4 dni może wystąpić tzw. pierwotne pogorszenie, czyli nasilenie dolegliwości, tym mniejsze, im lepsza współpraca z terapeutą podczas zabiegu.

W jednej serii terapeutycznej wykonuje się 3 do 5 zabiegów, w różnych odstępach czasu w zależności od stanu pacjenta. Aby przygotować pacjenta do zabiegu, a potem utrwalić efekt i działać profilaktycznie, stosuje się masaże lecznicze, poizometryczną relaksację mięśni oraz ćwiczenia rozluźniające lub wzmacniające konkretne partie mięśni całego ciała. W zależności od potrzeb pomiędzy zabiegami wykonuje się zabiegi fizykalne mające na celu np. obniżenie napięcia mięśniowego Po uzyskaniu pierwotnej sprawności zabiegi powtarza się w celu utrwalenia efektu – częstotliwość ustala się indywidualnie, średnio 2-3 w roku.

2. Masaż medyczny
Lecznicze działanie masażu polega na oddziaływaniu na skórę, tkankę mięśniową, stawy i aparat więzadłowy, poprzez przyśpieszenie procesów biochemicznych, a w konsekwencji szybsze usunięcie produktów przemiany materii oraz dostarczenie substancji odżywczych. Masaż ułatwia odpływ krwi żylnej zmniejszając opór krwi w tętnicach, przez co ułatwia pracę serca. Pod wpływem masażu polepsza się działanie układu oddechowego, co powoduje wzrost ilości krwi natlenionej i lepsze odżywienie mięśni, kości i stawów.

3. Masaż tensegracyjny
Polega na opracowywaniu nie pojedynczych, wybranych mięśni lecz całych grup mięśniowych, kości i ścięgien połączonych ze sobą zgodnie z zasada tensegracji. Poprzez normalizacje napięcia mięśniowego uzyskujemy doskonałe efekty w likwidowaniu bólu. Masaż tensegracyjny determinuje holistyczne podejście do pacjenta i jego ciała, ponieważ bazuje na świadomości połączenia wszystkich struktur w ciele i tego, że ból w jednej części ciała może oznaczać chorobę w całkiem innym, pozornie niezwiązanym rejonie (np. ból w okolicy krzyża często spowodowany jest napięciami przeniesionymi ze źle zrośniętej blizny po operacji wyrostka robaczkowego).

4. Kinezyterapia
Leczenie z wykorzystaniem różnych form ruchu. Intencją jest przywrócenie bezbolesnych ruchów kręgosłupa i kończyn, poprawa wydolności organizmu i wytrzymałości mięśni oraz kontrolowany spadek wagi ciała. Obejmuje również kształtowanie prawidłowych nawyków ruchowych. Stosowana jest w profilaktyce, rekreacji i rehabilitacji.

5. PNF
Celem tej terapii jest reedukacja ruchowa i działanie skierowane na zlikwidowanie indywidualnego problemu powstałego w wyniku urazu lub choroby. Wykorzystuje w tym celu ruchy trójpłaszczyznowe, czyli takie, jakie każdy człowiek wykonuje na co dzień. Takie podejście leczy układ ruchu i pobudza układ nerwowy i uczymy go poprawnego wzorca ruchu. Poprawa aktywności słabszych partii ciała osiągana jest w oparciu o zaangażowanie do pracy całych łańcuchów mięśniowych, pracę silniejszych mięśni współdziałających w ruchu, wykorzystanie silnych reakcji odruchowych.

Metoda PNF jest bardzo skuteczna, ponieważ oparta jest na dokładnej analizie problemu i ukierunkowanym przebiegu leczenia. Działanie jest bardzo szybko odczuwalne, a efekt widoczny po jednym lub kilku powtórzeniach. Dzięki wykorzystaniu silniejszych grup mięśniowych wspierających dany ruch, można uruchomić (dosłownie) mięśnie, które wcześniej pracowały słabo lub wcale. Pobudzenie układu nerwowego i mięśniowego w jednym czasie powoduje dużo szybsza naukę schematu ruchu dzięki tworzeniu nowych powiązań nerwowych z jednoczesnym wzmacnianiem mięśnia.

6. Kinesiotaping
Inaczej plastrowanie dynamiczne. Specjalne taśmy przykleja się na skórę tak, aby wspomagały pracę mięśni, stabilizowały staw, rozluźniały tkanki miękkie, wspomagały pracę naczyń krwionośnych i limfatycznych, a także poprawiały elastyczność skóry i blizn. Obecność taśmy w niczym nie przeszkadza i nie ogranicza ruchów – odczuwalne jest jedynie lekkie „ciągnięcie” mięśni. Plaster nosi się od 3-7 dni.

7. Neuromobilizacje
Polegają na napinaniu nerwów poprzez odpowiednie ustawienie kończyny. Jest to terapia, w której działa się bezpośrednio na układ nerwowy, poprzez nacisk na nerw, w celu poprawienia jego ruchomości i elastyczności. Metoda nie obciąża fizycznie pacjenta, co pozwala na pracę w ostrych stanach, a jednocześnie mimo bezpośredniego oddziaływania na struktury nerwowe jest całkowicie bezbolesna. W szybki i skuteczny sposób niweluje patologiczne napięcia tkanek kurczliwych, znosi ból, normalizuje propriocepcję (czucie głębokie) oraz równowagę psychofizyczną.

8. Fizykoterapia
Laseroterapia jest metodą leczenia polegającą na naświetlaniu promieniami lasera miejsc na ciele człowieka, w których powstały dolegliwości lub schorzenia. Działanie wiązki lasera powoduje szybki wzrost aktywności procesów regeneracyjnych tkanek i komórek w miejscach przy powierzchni ciała. Magnetoterapia jest metodą leczenia polegającą na oddziaływaniu nasilonym polem magnetycznym w celu pobudzenia i stymulacji procesów regeneracji większości struktur biologicznych na całej głębokości tkanek.

Jak szybko wrócę do formy? Jeśli będziesz sumiennie stosować się do zaleceń terapeuty, ćwiczyć samodzielnie w domu i zmienisz złe nawyki, Twój stan powinien systematycznie się poprawiać. Jeśli po kilku wizytach nic się nie zmianie, a czasem wręcz pogorszy, należy zweryfikować diagnozę i być może zmienić terapię. Optymalna ilość wizyt, po której można liczyć na poprawę i utrwalenie rezultatów to około 10 wizyt. Oczywiście w każdym przypadku terapia jest indywidualizowana.

Metody rehabilitacji w Stwardnieniu Rozsianym

Rehabilitacja w Stwardnieniu Rozsianym (SM) ze względu na charakterystykę choroby jest procesem złożonym, długofalowym i kompleksowym. W procesie usprawniania i przeciwdziałania skutkom choroby nie możemy mówić o pewnych schematach postępowania terapeutycznego. Każdy pacjent jest inny i wymaga przygotowania osobnego programu rehabilitacyjnego. W związku z powyższym, nie można mówić o standardowym zestawie ćwiczeń usprawniających dla wszystkich chorych na SM.
Kluczowa dla procesu usprawniania jest indywidualizacja postępowania.

Techniki, metody i formy rehabilitacji wykorzystywane w procesie terapeutycznym przez naszych specjalistów w tym zakresie to:

PNF (Prorioceptive Neuromuscular Facilitation) Torowanie Nerwowo Mięśniowe – jest to jedna z najstarszych metod terapeutycznych stworzona w 1946 roku, przez niemieckiego neurofizjologa dr Herman’a Kabat oraz fizjoterapeutkę Maggie Knott. Od tamtej pory po dzisiejszy dzień, jest ona nieustannie rozwijana i doskonalona. Celem tej metody jest praca nad funkcją, której dany chory aktualnie potrzebuje. Ogólna zasada PNF’u polega na wykorzystaniu silnych i zdrowych rejonów ciała, gdzie na zasadzie synergizmów wzmacniamy rejony słabsze poprawiając tym samym ich funkcję.

Neuromobilizacje – pracujemy na traktach nerwów obwodowych, wpływając w sposób pośredni na centralny układ nerwowy, rozklejając blizny łącznotkankowe powstałe w miejscach przebytych ognisk zapalnych. W ten sposób zmniejszamy spastycznego napięcia mięśniowego oraz poprawa czucia zarówno powierzchownego jak i głębokiego.
Terapia Manualna wg koncepcji Brian’a Mulligan’a – jest to innowacyjne podejście do terapii manualnej. Połączenie mobilizacji stawów obwodowych i przedłużonych ślizgów w stawach kręgosłupa z fizjologicznym ruchem czynnym pacjenta, ewentualnie biernym wykonywanym przez terapeutę. Przez ruch wykonywany podczas zabiegu mobilizacyjnego terapeuta będąc cały czas w kontakcie z pacjentem, ma pełną świadomość skuteczności wykonywanej techniki. Warto pamiętać, że szczególnie w SM przed wykonaniem mobilizacji powyższą metodą, należy najpierw popracować na okalających staw tkankach miękkich w celu zmniejszenia ich patologicznego napięcia, a następnie wykonać mobilizację stawu, w przeciwnym wypadku efekt terapeutyczny będzie zdecydowanie mniejszy.

Taping Medyczny (Kinesio Taping) – dzięki elastycznym plastrom aplikowanym bezpośrednio na powierzchnię skóry, możemy uzyskać efekt terapeutyczny w postaci zmniejszenia spastycznego napięcia mięśniowego, w wyniku którego następuje; zdecydowana poprawa trofiki tkanek podskórnych, zwiększenie biernego oraz czynnego zakresu ruchomości w stawach, poprawa siły mięśniowej, zwolnienie ucisku otaczających tkanek miękkich na receptory bólowe – powodując tym samym zmniejszenie doznań bólowych pacjenta. Zdecydowaną zaletą tej metody jest to, iż plastry aplikuje się na 2-4 doby przez co działają one nieprzerwanie na tkanki przez dłuższy czas.

Współczesne metody diagnostyki i leczenia tkanek miękkich:

Techniki Energizacji Mięśni (MET)
Mięśniowo-Powięziowe Rozluźnianie
Terapia Punktów Spustowych
Techniki Aktywnego Rozluźniania
Dysbalans Mięśniowy
Wszystkie wyżej wymienione techniki skupiają się na tkance miękkiej, która łączy, wspiera lub otacza narządy organizmu, a nie jest tkanką kostną. Wykorzystywane są one w naszej terapii stwardnienia rozsianego, gdyż objawy zmian w obrazie neurologicznym tej choroby najbardziej widoczne są właśnie w tkankach miękkich.

Zatem celem terapii osób chorych na Stwardnienie Rozsiane (SM) jest przywrócenie funkcji i aktywności dnia codziennego w sposób najbardziej zbliżony do normy.

Kiedy wykonamy szereg zabiegów, a stan pacjenta ulega poprawie, chcemy ten stan rzeczy utrzymać jak najdłużej poprzez dobranie do terapii odpowiednich ćwiczeń; wzmacniając bodźce czucia głębokiego, zapewniając odpowiednią długość i elastyczność mięśni, ścięgien, powięzi czy wprowadzając trening ekscentryczny oraz plyometryczny w celu zachowania koordynacji, siły i wydolności mięśniowej.

Należy pamiętać, iż SM jest chorobą o nieznanej etiologii, a nasze działania dążą do ograniczenia skutków choroby, poprawy jakości życia oraz zmniejszenia jej objawów. Trwałe i nieodwracalne (na dzień dzisiejszy) uszkodzenia mieliny komórek nerwowych oraz samych aksonów rodzi konieczność ciągłej rehabilitacji. Niezwykle ważnym aspektem dla skutecznej terapii jest sumienna praca pacjenta i stosowanie się do zaleceń fizjoterapeuty, szczególnie w okresach między turnusami rehabilitacyjnymi.

Aby zapewnić naszym pacjentom kompleksowość prowadzonej terapii, nasza placówka umożliwia korzystanie z porad psychologa, lekarza rehabilitacji ruchowej oraz neurologa.